This is a discussion on the absurdity of conceiving God in the image of man, especially in the light of the “Omni” attributes—Omnipotence, Omniscience, Omnipresence, and Omnibenevolence.
Across history, religious traditions have often depicted God in the image of man—an anthropomorphic being seated on a throne, with emotions like anger, jealousy, and regret, dispensing rewards and punishments much like a cosmic monarch. While this image may have served early civilizations in their attempts to relate to the divine, it collapses under the weight of reason when examined in light of the Omni attributes traditionally ascribed to God.
Let us consider each:
Omnipotence vs. Human Limitation
To say God is omnipotent is to say that God is all-powerful, without weakness or limitation. Yet a human-shaped God is bound by the very constraints of biological form—a head, arms, legs, and internal organs. These are mechanisms of survival, not symbols of limitless power. If God has nostrils, does He breathe? If He has a mouth, does He eat? These are absurd questions precisely because they reduce the Infinite to the finite.
The anthropomorphic god is a contradiction: an all-powerful being constrained by a human anatomy. The God who created time, space, and energy cannot be confined to the structure of a hominid. To imagine otherwise is a great mistake.
Omniscience vs. Human Psychology
An omniscient God knows all things—past, present, and future, including all possibilities and outcomes. Yet the human brain is a processor with limitations. It takes in information sequentially and is prone to bias, fatigue, and forgetfulness.
A God who “regrets” or “changes His mind”—as some scriptures narrate—cannot be omniscient. Regret is a response to unforeseen consequences. But if God is all-knowing, there is no “after-the-fact” realization. Thus, attributing human emotions to God, such as jealousy or vengeance, reflects a primitive projection of ourselves onto the Divine, not a description of the Divine itself.
Omnipresence vs. Locality of Form
To be omnipresent is to be everywhere at once, unrestricted by time and space. But a God who sits on a throne or walks in a garden is, by definition, limited to a location. To claim that God “descends” or “comes down” implies He was not already there—which contradicts omnipresence.
A God in human form is a localized deity—a tribal god among gods. But the Divine Source of all being must be boundless. As light fills a room, so too must the Divine fill all existence, not walk among it like a visitor.
Omnibenevolence vs. Human Ego
If God is all-good, then God cannot exhibit pettiness, favoritism, or rage—the very hallmarks of the human ego. A deity who demands worship, punishes eternally for finite mistakes, or chooses one nation above others is not displaying infinite love, but tribal narcissism. These traits are projections of the authoritarian father, not attributes of a rational, benevolent Creator.
Love without limit does not hinge on obedience or sacrifice. It extends even to those who disbelieve. A truly benevolent God would not behave like a jealous monarch but like the sun—shining on all, regardless of creed.
Conclusion: Toward a Higher Conception of God through DEISM
To make God in our image is to drag the Infinite down to the level of the insecure, tribal, and vengeful human psyche. It is to shrink the universe’s mystery into a statue, a myth, or a mask. In truth, the universe bears the mark of a God beyond form, an Eternal Energy, a Divine Intelligence that transcends our most sacred metaphors.
Deism invites us to lift our eyes beyond the throne, beyond the temple, beyond the idol—to behold God not as man, but as the Mind and Heart behind all being. To worship such a God is not to kneel, but to think, to marvel, to love, and to live in harmony with truth.
===============================
TAGALOG BERSIYON:
Isa sa mga pinakamatandang larawan ng Diyos sa kasaysayan ay yaong hugis-tao—may mukha, may bisig, may boses, nakaupo sa trono, nagagalit, nagseselos, nagpaparusa. Maaaring ang larawang ito’y nakaangkla sa pangangailangang maunawaan ng sinaunang tao ang hindi maunawaan. Ngunit ngayong may liwanag ng lohika at pilosopiya, ang ideya ng isang Diyos na hugis-tao ay lumilitaw na katawa-tawa—lalo na kung ikukumpara sa mga katangiang itinuturing na “Omni”: Makapangyarihan sa lahat, Marunong sa lahat, Naroroon sa lahat ng dako, at Punô ng kabutihan.
Makapangyarihan sa Lahat vs. Katawang May Hangganan
Kung ang Diyos ay tunay na makapangyarihan sa lahat, bakit Siya mangangailangan ng katawan? Ang katawan ay limitasyon. Kailangang matulog, kumain, huminga. May balangkas ng buto, may hangganan ng lakas. Ang ganitong Diyos ay tila hindi higit sa isang napakalakas na tao—hindi ang Maylalang ng sansinukob.
Ang kapangyarihan ng Diyos ay hindi kailangang ipakita sa pamamagitan ng pisikal na anyo. Ang liwanag ay hindi kailangang magkaroon ng kamay para magpainit. Ganoon din ang Diyos—ang tunay na Lumikha ay hindi kailanman dapat ikahon sa pisikal na hulma ng nilikha.
Marunong sa Lahat vs. Sikolohiyang Pantao
Kung ang Diyos ay marunong sa lahat, hindi Siya maaaring magbago ng isip o magsisi sa Kaniyang ginawa. Ngunit sa maraming relihiyosong teksto, sinasabi raw na ang Diyos ay nagsisi, nagalit, o nabulag sa kahihinatnan ng Kaniyang nilikha. Ito’y malinaw na anyo ng pagpapasa ng ating sariling damdamin at limitadong isipan sa isang di-lubos na maunawaang Diyos.
Ang tunay na marunong sa lahat ay hindi kailanman nagugulat, hindi nagsisisi, at hindi nabibigla. Kaya’t ang Diyos na parang tao—na may damdamin ng inggit o poot—ay Diyos lamang ng imahinasyon, hindi ng katuwiran.
Naroroon sa Lahat ng Dako vs. Diyos na Nakatayo sa Lugar
Kung ang Diyos ay naroroon sa lahat, bakit Siya kailangang bumaba mula sa langit? Bakit kailangang maglakad sa isang hardin, o umupo sa trono sa langit? Ang Diyos na gumagalaw sa lugar ay hindi Diyos na nasa lahat ng lugar. Siya ay nililimitahan ng espasyo, at sa gayon, hindi na Siya tunay na nasa lahat ng dako.
Ang Diyos ay parang hangin—di-nakikita ngunit damang-dama. Ang Diyos ay tulad ng liwanag—sumasakop sa lahat, hindi nakagapos sa isang hugis. Kaya’t ang Diyos na kailangang magkaroon ng katawan upang makapiling tayo ay hindi Diyos ng kalawakan kundi diyos ng kahinaan.
Puno ng Kabutihan vs. Ego ng Tao
Ang Diyos na tunay na mabuti ay hindi kailanman kailangang magpataw ng takot, mangailangan ng pagpuri, o magparusa nang walang hanggan. Ngunit maraming pananampalataya ang naglalarawan sa Diyos bilang isang hari na dapat sambahin, isang ama na madaling magalit, isang hukom na mahigpit at mapanakit.
Ito’y repleksyon ng makalumang takot, hindi ng makatuwirang pananampalataya. Ang tunay na kabutihan ay nagbibigay ng pag-ibig kahit sa hindi naniniwala. Ang Diyos na punô ng kabutihan ay hindi nananakot, hindi naniningil, hindi nananakit. Siya ay gaya ng araw—sumisikat para sa lahat, hindi pumipili ng tatanggap.
Ang Kakahinatnan ng Pagkakatawang-Tao: Hindi Kailangan, Hindi Loohikal
Maraming relihiyon ang nagtuturo na kinailangang magkatawang-tao ang Diyos upang maligtas ang tao. Ngunit ang tanong: Kung Siya ay makapangyarihan sa lahat, bakit kailangang dumaan sa dugo, sakit, at kamatayan upang magpatawad? Hindi ba’t kayang-kaya ng isang makatarungan at mahabaging Diyos na magpatawad nang hindi na kailangang dumanas ng pisikal na pagdurusa?
Ito ay hindi pang-Diyos na hakbang kundi pantao—isang drama na nilikha upang umapela sa damdamin, hindi sa katwiran. Kung ang Diyos ay walang limitasyon, walang pangangailangan, at walang hinanakit, ang pagkatawang-tao ay hindi lang hindi kinakailangan—ito ay lubhang di-lohikal.
Conclusion: Pagtanaw sa Diyos na Hindi Hugis-Tao
Ang Diyos na ating hinahanap ay hindi yaong nasa larawan, estatwa, o templo. Siya ay hindi nasa taas, kundi nasa loob—sa budhi, sa kalikasan, sa batas ng lohika at kabutihan. Ang tunay na Diyos ay hindi hugis-tao; bagkus Siya’y Walang-Hugis, Walang-Hanggan, at Walang-Hangganang Katalinuhan.
Ang Deismo ay nagtuturo sa atin na iwaksi ang lumang Diyos ng takot at anyo, at yakapin ang Diyos ng liwanag, katuwiran, at kalikasan. Hindi natin kailangang yumuko upang Siya’y sambahin—ang kailangan ay pag-unawa, pagkamangha, at pamumuhay ayon sa katotohanan.